هاییتی

یک : هر روز حدود دو ساعت اخبار زلزله هاییتی رو پیگیری میکنم. شدیدا اسفباره. چنین زلزله ای واقعا شوک عظیمی بود. انگار هر سال باید در ژانویه منتظر یک خبر ناگوار باشیم. مردم هاییتی واقعا نیازمند کمک و محبت هستن. دوست داشتم اونجا باشم و بهشون کمک کنم. اونجا هیچ نشانی از زندگی دیده نمیشه. قحطی. بیماری نا امنی. و خیلی مسائل دیگه روح آدمو به درد میاره. اگر لحظه ای خودمونو بتونیم جای مردم هاییتی بذاریم آیا واقعا حتی نای نفس کشیدن خواهیم داشت؟ واقعا نمیدونم با چه کلماتی بنویسم. احساس آدم با کلمات سختتر بیان میشه. امیدوارم دیگه چنین حادثه ناگواری رو شاهد نباشیم. کاش قبل از مرگ همدیگه رو درک کنیم. روزهای زیادی نمیگذره از زمانی که زندگی جدیدی آغاز کردم. امیدوارم روزهای بدی رو شاهد نباشیم. امیدوارم زندگی من و ما حداقل کمکی برای زندگش دیگران باشه اگر هم نیست آسیبی به آرامش دیگران نداشته باشه. سخته که آدم حس کنه داره دیگران رو اذیت میکنه. امیدوارم کسی رو ناراحت نکنم. امیدوارم محبت میان دوستی ها حکم کنه تا کینه و بدگویی. امیدوارم هیچ نژادی ,نژاد دیگر رو تحقیر نکنه. من همونطور که هم زبانم رو دوسدارم بیگانه گان رو هم دوست داشته باشم. امیدوارم لحظه مرگ به یاد روزهایی که خوب گذشت بیفتیم و حداقل شاد بمیریم.

دو: محبت تنها چیزیه که مارو به هم نزدیک میکنه. همیشه احساس گنگی از محبت داشتم ولی کم کم تونستم درکش کنم و بفهمم که محبت بسیار با ارزشه. و باید قدرشو دونست. چرا اینو گفتم؟ جوابش سخت نیست , بهتره بگم دوست دارم محبت کنم و محبت بگیرم و فکر میکنم تنها چیزی که بری یک آدم میمونه محبته. و در این راه هیچ کوتاهی نخواهم کرد. همیشه منو به داشتن سوظن و شک متهم میکردن. من خیلی به اطرافیانم گفتم من سوظن ندارم تنها چیزی که دارم یک نوع حس قویه که خیلی چیزهارو در درونم روشن میکنه. روزها گذشت و فهمیدم که این حس جز دردسر برام چیزی نداره .

سه : کاش قبل از اینکه بگذاریم دیگران تصمیم بگیرن که در قبال کسی چه تصمیمی بگیریم , خودمون به وجدانمون رجوع کنیم. کاش سعی کنیم افکارمون رو شییر کنیم و از افکار شییر شده دیگران استفاده کنیم و در آخر از وجدانمون جواب بخواییم.